ทุกอย่างคือระบบ มีมานาน ถูกสร้าง ถูกออกแบบมาให้ทำงานหนึ่งๆ ทำงานโดยรวม ทำงานกับหมู่มากให้ได้ตามงาน ตามผลลัพธ์
มีเหตุ การกระทำ มีผล มีการปรับเปลี่ยน (เรียนรู้) เปลี่ยนเหตุ เปลี่ยนการกระทำ เพื่อให้ผลดียิ่งๆ ขึ้นไป
หลายๆ ครั้งมีเหตุการณ์ไม่คาดหมาย (ตัวแปร) เข้ามากระทบกับการกระทำที่วางไว้ล่วงหน้าทำให้ผลลัพธ์ผิดเพี้ยนจากเดิม จากที่ดี เหตุการณ์นี้จึงเรียกว่าความไม่เสถียร (จิตใจว้าวุ่น)
ความไม่เสถียรหากมีตัวแปรเดียวก็กำจัด จำกัด ได้ง่าย หากมีหลายๆ ตัวแปรก็ยากที่จะกลับมาทำให้เสถียร
หลักการที่จะทำให้เสถียรง่ายๆ ตามเชิงระบบ หรือวัตถุ ก็คือเอาตัวแปรที่ไม่เสถียรออก มีหลายตัวแปรก็เอาออกหลายตัวแปร นำตัวแปรที่เสถียรเข้ามาใส่
แต่การทำงานกับคนไม่ใช่ทำงานกับวัตถุ แต่ล่ะตัวแปร (คน) ก็ต้องมีการเรียนรู้ว่าจะต้องเป็นตัวแปรเสถียรให้กับระบบได้อย่างไร
หากสนใจในตัวเอง (ตัวแปร) ว่าคือหนึ่งในการทำให้ระบบเสถียร ไม่ไปยุ่งกับตัวแปรอื่น มองภาพ ระบบ (หรือองค์รวม) สำคัญ การทำให้ตัวเองเสถียร ย่อมส่งผลให้ระบบ (ที่มีผู้ออกแบบ ผู้สร้าง วางไว้อย่างดีมาแล้ว เชื่อและศรัทธา) ดำเนินไปตามผลลัพธ์ที่ควรจะเป็น
Comments